Dozen

Tussen de Ikea dozen

Gisteren moest ik naar Ikea. Moest. Ik moet wel eens vaker naar Ikea. Nu weet ik dat het not done is voor O.S.M.(Wie zijn dat in des hemelsnaam?), maar iedereen die zegt nog nooit naar IKEA te zijn geweest is een liegbeest. Al is het maar voor op-kamer-gaande-kinderen-. Ik ga meestal naar Ikea voor de onvolprezen Billy boekenkasten en voor de dozen.

Ze hebben namelijk geweldige, kleurrijke dozen bij Ikea. Dozen met deksels. En daar kan van alles in, voor op zolder. Daar staan al talloze kleurrijke dozen van Ikea die ik nooit meer inkijk, maar dat is een ander verhaal. Nu ga ik nooit alleen naar Ikea. Want ik ben er een beetje bang voor. Het is teveel. Het overweldigende aanbod van spullen panikeert me. Ik heb al een heleboel spullen in mijn hoofd, dus dit kan er echt niet meer bij. Dit gebeurt niet alleen in Ikea. Ook een winkel als Makro en Sligro trek ik niet. Een Hema of Bijenkorf kan ik nog net behappen, maar bij groter haak ik af. 

Maar nu moest ik dus alleen naar Ikea. Al na vijf minuten dacht ik: ‘Ik wil naar huis!’ Maar ik heb mij moedig vermand. Gelukkig hebben ze voor mensen als ik pijlen op de grond getekend met de route die je moet volgen van de ingang naar de uitgang. Als een gehoorzaam Roodkapje heb ik deze pijlen gevolgd. Ongehoorzaamheid zou mij immers naar de Grote Boze wolf leiden! Mijn trektocht leidde mij langs Ektorp’s, Poäng’s, en Kivik’s. Langs Alsvik’s, Skydda’s en Zweedse gehaktballetjes. En ik wilde alleen maar dozen!

 

Eindelijk vond ik ze; vlakbij de uitgang. Dolgelukkig heb ik er meteen maar achttien ingeslagen. Ik vroeg een vriendelijke verkoopster dit historisch moment te vereeuwigen: IK alleen in Ikea.

 

Tevreden reed in de parkeerplaats af. Met een achterbak vol kleurrijke dozen…

 

www.marijsloothaak.nl