Mattheus Passion on ice?

Joris en ik op weg naar het Concertgebouw

Bach is in. De Mattheus Passion is hot. De meezing-Mattheus. De Mattheus Passion voor popzangers op TV. What is next?
De Mattheus Passion on Ice? En: dancing with the apostles? Ik zie het al helemaal voor me: onder jurering van Ursul de Geer, Penny de Jager en Mari van de Ven dansen de sterren de sterren van de hemel op de klanken van: ‘Erbarme dich’. Of op, wat swingender: ‘Können Tränen meiner Wangen.’ Heerlijk. Brood en spelen…

Nu moet u beslist niet denken dat ik met dit stukje deze trend volg. Ik ben al jaaaaaaaaaaren idolaat van de Mattheus. De Mattheus kan voor mij overal en altijd. Ik choqueer vriend en vijand door met kerst tussen het Weinachtsoratorium door gerust een stukje Mattheus op te zetten. En ‘Wir setzen uns mit Tränen nieder’ tussen de oliebollen smaakt best. De Mattheus Passion hoogzomer aan de Franse zuidkust? Niets mis mee.

Tot mijn grote geluk is het nu weer bijna Pasen. Dus Mattheus ‘live’ tijd. Met een vriend uit mijn Kleine Keizer Koor toog ik afgelopen woensdag naar de Grote Kerk in Naarden. Hier werden zogenaamde reparatiesessies gehouden voor de nieuwe CD van de Bachvereniging. Dit is een beetje valsspelen: mocht er tijdens de live-opnamen iets mis gaan, dan hebben ze altijd nog back-up materiaal. En om de akoestiek niet al te veel af te laten wijken van de live opnamen was er publiek nodig. Dat waren Peter en ik dus. Onder anderen.

Het geheel had een zeer informele, intieme sfeer. De solisten verschenen in spijkerbroek en trui op het toneel, een enkeling nog met de knijpers aan zijn broek vanwege het fietsen. We zaten er bovenop. Zagen de zweetdruppels op het gezicht van dirigent Jos van Veldhoven en mochten een vriendelijk knikje van een van de tenoren ontvangen. En het was genieten! Soms moest een fragment wel 6 keer over, want het oordeel van de opnameleider was genadeloos. Maar wie heeft er bezwaar tegen 6 keer het laatste stuk van ‘Wer hat dich so geschlagen?’ Of tien keer een fragment van: ‘Ich will Jesu selbst begraben?’ Ik lustte er wel pap van.

Na de pauze kwam voor mij het absolute hoogtepunt. De opnamen in de kerk vonden steeds plaats op een andere podium. Het was een hele kunst om op de goede zitplaats terecht te komen. We hadden goed gegokt. De sessie begon met de opnamen van ‘Kommt ihr Töchter, helft mir klagen.’ Ik bevond mij op een luttele drie meter afstand van het eerste koor met musici en solisten, op vijf meter van het 2e koor, terwijl achter mij, in mijn linkeroor het jongenskoor zong. Een hemelse ervaring. Het besef: ‘Dit is uniek’ ging tot in mijn haarwortels. De muziek tot in mijn ziel…

Enfin. Dit smaakte naar meer. Enige jaren geleden heb ik mijn zoon Joris besmet met het Mattheus Passion virus. We proberen er een traditie van te maken; elk jaar samen luisteren. Dit jaar togen we naar de uitvoering van het Toonkunst Koor in het Concertgebouw. Dat drie leden van het Kleine Keizer Koor ook in het Toonkunst Koor zingen, is extra leuk.

De Mattheus Passion in Naarden was met een hele kleine bezetting; het Toonkunst Koor pakte uit met een koor van zo’n 80 man en een jongenskoor van twintig ijle keeltjes. Genieten dus. Balsem voor de ziel.

Het is een immer repeterend ritueel. Na de eerste tonen van ‘Erbarme dich’, pakt Joris mijn hand. Want dan gaan mijn tranen rollen…

Tranen rolden deze keer ook, onverwachts bij: “Wenn ich einmal soll scheiden.” Jezus heeft aan het kruis zijn laatste adem uitgeblazen en het Toonkunst Koor zette heel piano, heel intens de choral in. Een hoogtepunt. De wereld stond even stil.

Ik heb nu al heimwee naar de Mattheus Passion. Misschien dat ik dat concept van de Mattheus on ice toch aan Hilversum ga proberen te verkopen?

In Naarden maar gelijk op het podium…

Making of the mattheus Naarden