Marij M. Sloothaak

Vanaf nu mijn nieuwe blogs op: www.marijsloothaak.nl september 21, 2018

Geachte lezer,

Vanaf nu komen er géén nieuwe blogs meer op deze plek!

Ze zijn voortaan te lezen op mijn schitterende nieuwe website

http://www.marijsloothaak.nl

Ga snel kijken! En abonneer u daar gratis, zodat u geen blog meer hoeft te missen!

Hartelijke groet,

Marij 

http://www.marijsloothaak.nl

Een dame in het verkeer augustus 16, 2018

Ooit werd ik in een psychologische test o.a. getest op: ‘Bereidheid tot het volgen van regels.’ Hierop scoorde ik best hoog.

Een behoorlijk braaf meisje dus. Bah.

Maar het is wel een beetje waar: ik ben een schijterd. Als ik een politieauto zie, dan bekruipt mij direct een schuldgevoel. Want ze zullen míj wel moeten hebben. Naarstig kijk ik om me heen in de auto. Staat mijn deur open? Of mijn gulp? Ben ik wel APK-gekeurd? Doet mijn remlicht het soms wéér niet? Hebben ze genoteerd dat ik gisteren, even, héél even mobiel telefoneerde?

Een zucht van verlichting ontsnapt mij als ze gewoon voorbij rijden.

Eén keer heb ik iets heel aparts meegemaakt. Ik was op zoek naar de Hammam hier in Amsterdam. Het regende en er was een weg afgesloten. Ik had al 8 keer rondjes gereden en met een gevoel van ‘God-Zegen-De-Greep’ reed ik een tunneltje door waarvan ik niet zeker was of ik er doorheen mocht. Plots zag ik de koplampen van een motoragent achter me.

Deze keer dacht ik: die is niet voor mij. Motoragenten doen ze niet bij vrouwen. Dat is meer voor mannen en zware criminelen. Dus ik reed door. Zag ik daar nou vaag met mijn nachtblinde ogen ‘STOP’ staan, voorop de motor? Beslist niet voor mij. Tot op een gegeven moment de motor een spurt maakte en met gierende remmen voor mij stil stond. Met kloppend hart draaide ik mijn raampje open.

‘Mevrouw!”, zei de agent terwijl hij zijn helm afdeed. ‘U heeft zojuist 4 verkeersovertredingen begaan. U reed te hard, u keerde ergens waar het niet mag, u reed door een tunnel die niet toegankelijk is voor wegverkeer, en, het ergste nog, u negeerde een stopsignaal van een politieagent!”

In gedachten maakte ik een rekensommetje: bij elke overtreding die hij opnoemde. Overtreding een: 50 euro, voor overtreding twee: 100 euro. Voor nummer drie: minstens 200 euro en voor overtreding vier ging ik misschien wel naar het gevang!

Ik moet de motoragent hebben aangekeken zoals een konijn kijkt in de lichtbundels van een naderende vrachtauto.

“Mevrouw!” riep de agent. ‘Wat is er aan de hand!’

‘Ikke…’ stotterde ik. ‘Was de weg kwijt.’ De agent keek mij enkele tellen aan. En besloot dat ik een hopeloos geval was. Hij zette zijn helm op en zei: ‘Goedenavond mevrouw,’. Hij trapte zijn motor aan en vertrok, mij in verbijstering achterlatend.

Achteraf denk ik dat dit mijn welverdiende loon was. Deze agent wist het. Dat ik altijd een braaf meisje in het verkeer ben geweest.

Waaiertaal in Nederland juli 7, 2018

www.marijsloothaak.nl

To blog or not to blog juni 13, 2018

Een tijdje geleden begon www.SylviaWitteman.nl haar column in de Volkskrant met de volgende woorden: ’U heeft vast een blog. Zowat iederéén heeft een blog.’

Natuurlijk voelde ik me onmiddelijk aangesproken. Ik ben immers iedereen! Vervolgens hekelde zij bloggers die vol enthousiasme beginnen en de hele wereld hiervan kond doen. Lekker bloggen! Dan slaan ze eens één dagje over. Dat dagje wordt twee dagen, drie weken et cetera… Waarna veel blogs een stille dood sterven.

Ook hier voelde ik me aangesproken. Ik was namelijk van plan elke maandag een nieuwe blog te schrijven. En kijk eens: foei, foei, foei! Het is vandaag woensdag! Twee dagen overgeslagen!

Sylvia: “Zie je wel!”

Marij: “Maarre… Door persoonlijke omstandigheden was ik niet zo in de stemming.”

Sylvia: “Dat zeggen ze allemaal!”

Marij: “Maar ik ga het wel volhouden hoor, Syl! Maar dan maar één keer per week een blog, als je het goed vindt!”

Sylvia: “Mwah!”

Marij: “Please?”

Sylvia: “Zucht… Nou vooruit dan maar.”

Marij: “Pffff… ”

Trouwens, lang, lang geleden, we spreken over het jaar 2000, schreef ik vijf dagen per week een blog. En ik werd er nog goed voor betaald ook. Het waren de begindagen van internet. Toen je nog moest inbellen. Weet u nog? ’Tuuluuludeluu… Tuuluuludeluu…’ En je scherm zich tergend traag met beeld vulde.

Ja, lieve internetkindertjes, hier spreekt grootmoeder.

Voor internetprovider Freeler mocht ik toen vijf keer per week een column schrijven. De onderwerpen kon ik zelf bedenken. En dat heb ik geweten. Ik stond ermee op en ging ermee naar bed. Want je leven wordt anders. Alles kan namelijk een onderwerp voor je column zijn. Dat artikel in de krant. Je stoeppoepende teckel. Die ergernis op TV. Dat leuke voorvalletje met je kinderen. Echtelijke ruzie, maar dan wel leuk. Soms lagen de onderwerpen voor het oprapen. Soms lag ik de hele nacht te malen. Shiiiiiiit! Morgen om 10 uur deadline. En ik had nog niets!

Maar er kwam altijd wel weer wat. En ik vond het genieten. Heerlijk! Want je leeft bewuster. Kijkt beter naar de wereld. Daarom blog ik. Omdat ík het leuk vindt. Al is het maar één keer per week.

Goed, Sylvia?

Klein Keizer koor treedt op in Durgerdam! mei 28, 2018

U heeft nu de kans om het Klein Keizer Koor, dat altijd in besloten kring optreedt live te zien! Want aanstaande zondag treden wij op in het kerkje van Durgerdam!

Zondag 3 juni. Om 4 uur ’s middags!

De contributie is € 7.50, deze opbrengst komt ten goede aan de stichting die de kerk beheert, en wij bieden u een glas wijn aan. (Of twee.) Om daarna gezellig na te praten.

Kom, en geniet van het prachtige repertoire en de geweldige solo’s!

Routebeschrijving Durgerdam:

Eenmaal gearriveerd op de dijk, tevens centrum van Durgerdam, vind je halverwege het enige hotel, café restaurant.

Neem daar het weggetje naar links dan zie je weldra het kerkje aan je rechterhand. Rij door tot de parkeerplaats van de voetbal club.

Laat u vooral niet in de war brengen door het koepelkerkje aan het eind van de dijk. Dat is het dus niet!.

Tot dan!

Marij

Wil ik schaapherder worden? mei 16, 2018

Ik vond een oude Volkskrant met een leuk artikel over de eerste Nederlandse opleiding tot schaapherder. Je kunt nu in twee jaar worden klaargestoomd tot de níeuwe schaapherder. Tot de schaapherder 2.0. zeg maar.

‘Met de blauwe hemel tot plafond en nooit meer voor een baas werken…’

Zo begint het artikel. Ik droom al weg…

Ik zie mezelf met een gestippeld sjaaltje om mijn haar als een soort Julie Andrews dwalen door de heuvels. Met achter mij frisse mohairharige schapen met gezellige belletjes om hun hals. Al leunend op mijn herdersstaf tuur ik langs de einder… Staan daar nog frisgroene polletjes voor mijn schatten?

Dan huppelen we er naartoe. Tevreden kijk ik hoe mijn lieverds grazen, terwijl ik me tegoed doe aan een paar heerlijke bosaardbeitjes. Natuurlijk laten de sprookjesfiguren mij ook hier niet met rust en dineer ik met boskabouters en moerasnimfen, terwijl ik mijn glas vol dauwdruppels op een elfenbankje zet. Hierbij af en toe gestoord door een schijtend schaap of een in barensnood verkerende ooi. En er zal vast wel ergens een vijver met blauwe inkt zijn waarin ik mijn kroontjespen kan dopen, zodat ik eindelijk die dichtbundel eens kan schrijven.

Ik en mijn schapen… Mijn schapen en ik.

Maar dan dient de rauwe werkelijkheid zich aan. De opleiding tot schaapherder is pittig, lees ik. Zo moeten de herders alles weten van landschapsontwikkeling, ecologie, wetgeving en natuurbeheer. Daarnaast moeten de schaapherders in spe keiharde ondernemers zijn, want ze moeten concurreren met elkaar om opdrachten te krijgen van terreinbeheerders.

Plop! Daar gaat mijn droom. De schaapsherder 2.0 is dus een keiharde ondernemer. Oei.  Daar zit hem nu net de crux. Want ik ben geen schrijver geworden om ondernemer te zijn. En, mocht ik het schaapherderen als lucratieve bijverdienste zien om mijn romantische bestaan als arme schrijfster te verrijken dan heb ik het ook mis; om de poen hoef je het niet te doen. De uitdrukking ‘De schaapjes op het droge hebben’, gaat hier dus helemaal niet op. En als ik wat verder lees: ‘Herders zitten soms dagen in de regen met hun kudde.’ Hmmm… dat lijkt meer op een nachtmerrie in plaats van een droom.

Ik besluit direct mijn imaginaire herdersstaf aan de wilgen te hangen. Da’s niets voor mij. Bovendien, ik ken mezelf, met al dat gedroom van mij ben ik die schapen toch zó kwijt!

En schaapjes tellen doe ik liever ’s nachts. In bed. 

STOM SCHAAP!

Optreden Salonorkest 13 mei 13 tot 15 uur in Amsterdam mei 10, 2018

Op 13 mei, van 13.00 tot 15.00 uur treedt het Amsterdams Volks- Salon- en Amusementsorkest op in het Amstelpark tijdens de http://www.versmarkt.nl. Het Salonorkest is een geweldig orkest met een repertoire van romantische en swingende muziek uit de jaren dertig en veertig. Ik zing heerlijke klassieke duetten met zanger Frank Harding. Goodnight Sweetheart, somebody loves me, Quizas, quizas, quizas, L ‘altra, Ain’t misbehavin…’

Als solo’s voor mij het dramatische Louisville Lady en Remember my forgotten man. Frank zingt prachtige sfeervolle solo’s als Sol Tropical en het swingende Buena sera signorina. Kom kijken en luisteren!

Let op: van 13.00 tot 15.00 uur. http://www.versmarkt.nl

Onderstaand foto van repetitie.

Rond Bevrijdingsdag denk ik aan mijn grootouders tijdens de hongerwinter in Amsterdam mei 1, 2018

Mijn grootouders hadden een groothandeltje in koffie, cacao, suiker en thee in de Amsterdamse Schinkelbuurt. Opa Bart was een rasechte Amsterdammer, oma Martha kwam van Texel. Ze hebben de hongerwinter meegemaakt. Urenlang konden ze vertellen over de oorlog, mijn grootouders. Dan zaten wij, kleinkinderen, op de pakken koffie in het kleine pakhuis. Oh, wat rook het daar lekker. 

Dan vertelde mijn grootvader, hoe hij op een fiets met houten banden melk ging halen bij de boeren, in de polder. Hoe hij zich door de barricades van de Duitsers moest liegen. Hoe ze in de ijzig koude hongerwinter ’44 – ’45 houten blokjes onder de tramrails vandaan peuterden om op te stoken in de kachel. Dan vertelden ze over de onderduikers. Hoe het weinige eten over vele mensen moest worden verdeeld. Hoe honger, het overléven, soms oerangsten en oerdriften bij de mens naar boven brengt.

Dan vertelden ze over de boot, bij het Centraal Station, die hen regelmatig een pakket schapenvlees, kaas en aardappels uit Texel bracht. Hoe ze deze kostbare lading dan door de stad naar huis moesten brengen. Met een snik vertelde mijn grootvader hoe ze de hongerige mensen letterlijk van zich af moesten slaan. “Blijf af! Dit eten is van ons…” Mijn moeder sloeg met een stok op de handen van mensen die hun kostbare lading wilden stelen. 14 jaar was ze.

Verbeten zwoegend zetten ze door, naar huis, met het kostbare voedsel. Want thuis, wachtten ook hongerige monden; familie, buren, vrienden, onderduikers… Ze vertelden over de moeders wiens zonen werden opgepakt. Over de Joodse buren die bij de laatste razzia tóch nog werden meegenomen. Over de pop, die mijn moeder meegaf aan het Joodse buurmeisje.

Mijn grootouders hebben het overleefd. Maar de wonde bleef. Elk jaar, op 4 mei, herdachten zij degenen die het níet gehaald hebben. Op bevrijdingsdag denk ík aan mijn grootouders. Zij haalden het wél.

Marij 

www.marijsloothaak.nl

Ons dorp Amsterdam april 23, 2018

Amsterdam is een dorp… En dat is leuk. Gisteren fietste ik met een vriendin over het zonovergoten Spui. Terrasweer! 

In onze opwaaiende zomerjurken (rokjesdag!) en op hoge hakjes, zetten we onze fietsen op slot in het zicht van het terras. De witte wijn op de tafeltjes bij Café Zwart weerkaatste de zon in mijn zonnebril. Maar alle zonnige plaatsen waren bezet. En dan krijg ik iets drammerigs. Getver. We liepen twee keer heen en weer van Café De Zwart naar Luxembourg. We wilden toch echt buiten zitten. Terug naar Café De Zwart. Plots stond er een dame van een echtpaar van zo midden dertig, op van haar tafeltje. “You can sit overhere”, zei ze. Verbaasd keek ik naar hun glazen waar toch echt nog minstens twee slokken in zaten. En voelde me subiet schuldig. “Are you sure?”, vroeg ik. “We were just admiring you”, zei ze. “You are both so lovely. And on bikes!” “Where are you from?”, vroeg ik.  “Australia”, zei de leuke vrouw. “And in Australia you don’t see that very often; lovely women on bikes.” “You don’t see that many kangaroos in Amsterdam”, wilde ik bijna zeggen, maar die was echt té flauw. En wat een compliment! “Well thank you!”, zei ik daarom maar. Zeer verlegen en een beetje gegeneerd door zoveel aardigheid gingen we zitten. De man had nog niet eens afgerekend!

“How do you like Amsterdam?”, vroeg ik maar. “Great! It’s a big city, and yet zo small. You call it: ‘Gezellig.’ Well, it is!” “Amsterdam is a village”, zei ik. Na een enthousiast “Goodbye”, “Nice meeting you!”, -wat een heerlijke uitdrukking is dat toch-, en “Have a nice time!”, vertrokken ze. We strekten ons genoeglijk uit in de zon, op dit dorpsplein. Eerst liepen er een aantal gezamenlijke vrienden langs. Iemand uit mijn studietijd, van mijn koor en van haar werk. Vervolgens nam een BN-er waarvan ik de naam niet ken plaats op het terras, en fietsten Gonny van Oudenallen en Bejamin Herman voorbij. (Niet samen, anders krijgen we dat weer.)

“Amsterdam is een dorp”, zeiden we tegen elkaar. Nadat we het leven, het lachen, het lijden en de liefde hadden doorgenomen, stapten we weer op de fiets en fietsten met onze opwaaiende zomerjurken over de van zonlicht klaterende Prinsengracht. “Hey girls!”, hoorden we plots achter ons iemand roepen. We keken om. Het Australische stel! “You see, Amsterdam is a village sir!”, riep ik. Waarna we innig tevreden het beeld uit fietsten…

www.Marijsloothaak.nl

Jaloezie. Het groene monster. maart 13, 2018

Ik fietste laatst onbekommerd van A. naar B. Op mijn nieuwe groene fiets. Nou ja, nieuwe groene fiets; ik heb hem al vier maanden, maar hij voelt als nieuw. Bij mij worden mijn fietsen nogal regelmatig gestolen namelijk. Het zal Amsterdam zijn. Het zal mijn karma zijn. Begint die groene fiets opeens tegen mij te foeteren. “Ik weet het wel, hoor, van al die anderen.”

Storm, wind en regen geselden mijn gezicht. Door mijn plakkerige uitgelopen wimpers heen keek in naar de straatbordjes. Waar was ik? Hoe kwam ik nou in Amsterdam-Oost terecht? Dat was minstens nog een half uur fietsen, naar Oud-West. Ik kende het hier helemaal niet. Waar moest ik heen? Niemand op straat. Vertwijfeld trapte ik door. Paniek stak zijn kop op. Negeren. De dynamo leek wel vast te zitten. En deed het licht het eigenlijk wel?. He? Fietste ik nu langs de Amstel? Was dat het Philipsgebouw? Daar trapte ik door mijn ketting. En mijn gifgroene fiets gleed, van tussen mijn benen, de Amstel in. Borrelend zonk hij naar de diepte. Ik keek het brandende achterlicht nog lang na…